Οι Ρωμαίοι αγαπούσαν ιδιαίτερα το νερό και όλες τις σχετικές εγκαταστάσεις, όπως αποδεικνύουν τα κτίσματα που ανακαλύπτονται σε όλον τον ρωμαϊκό κόσμο. Παράδειγμα, τα κατάλοιπα ενός κτιρίου με λουτρά δίπλα στη θάλασσα, στη θέση «Κατακαλού», το οποίο χρονολογείται στη ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο (3ος -4 ος αιώνας μ.Χ.). Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα της εποχής, δεν είναι όμως ξεκάθαρο αν πρόκειται για συγκρότημα δημόσιων λουτρών ή για ιδιωτικά λουτρά κάποιας μεγάλης παραθαλάσσιας έπαυλης, έξω από την αρχαία πόλη.

Το κτίριο είναι σήμερα εν μέρει ορατό, αφού μεγάλο μέρος του καταστράφηκε από τα θαλάσσια κύματα, ενώ άλλο κομμάτι καλύπτεται από τις επιχώσεις της απόκρημνης ακτής. Είναι ωστόσο φανερό ότι διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά των ρωμαϊκών λουτρών: κτιστούς λουτήρες (μπανιέρες), υπόκαυστα, δηλαδή υπόγειους θαλάμους, όπου έκαιγε φωτιά για τη θέρμανσή τους, υπολείμματα κιονίσκων κατασκευασμένων από στρογγυλές πλίνθους (τούβλα) που βρίσκονταν στα υπόκαυστα και στήριζαν το δάπεδο των χώρων, ψηφιδωτά δάπεδα, κλίβανο, τα υπολείμματα του οποίου διατηρούνται έξω από το κτίσμα.

Στο πέρασμα του χρόνου, τα ρωμαϊκά λουτρά εγκαταλείφθηκαν και ερειπώθηκαν. Η ύπαρξή τους ωστόσο διατηρήθηκε στη συλλογική μνήμη, η οποία «βάφτισε» τον σημερινό οικισμό «Λουτράκι».