Η Σεληνούντα ήταν μία εκ των τριών αρχαίων πόλεων του νησιού –οι άλλες δύο ήταν η Πεπάρηθος και ο Πάνερμος. Ιδρύθηκε στη βορειοδυτική πλευρά της Σκοπέλου, στη θέση του σημερινού οικισμού του Λουτρακίου Γλώσσας, πιθανότατα από Χαλκιδείς αποίκους κατά τον 8ο αι. π.Χ. Το αρχαίο της όνομα χάθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Η σημερινή ονομασία του οικισμού, Λουτράκι, προέρχεται  από την ύπαρξη ρωμαϊκών λουτρών σύμφωνα με  τα  αρχαιολογικά ευρήματα που  εντοπίστηκαν στην περιοχή Κατακαλου.

Ίχνη της αρχαίας Σελινούντας μπορεί κανείς να δει σε έναν επιβλητικό και φυσικά οχυρό λόφο που ονομάζεται «Παλαιόκαστρο». Εδώ βρισκόταν η ακρόπολη των κλασικών χρόνων (5ος -4ος αι. π.Χ.), στο εσωτερικό της οποίας υπήρχε ίσως ναός της Αθηνάς, όπως δείχνει η ανακάλυψη βάσης αγάλματος της θεάς που φυλάσσεται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Η κάτω πόλη, στα νότια και νοτιοανατολικά της ακρόπολης, επεκτάθηκε στα ρωμαϊκά χρόνια προς τα νοτιοανατολικά, παράλληλα με την ακτογραμμή. Όπως σε όλες τις ρωμαϊκές παράκτιες επαρχιακές πόλεις, οι κάτοικοί της θα απολάμβαναν την εποχή της ρωμαϊκής ειρήνης (pax romana), που ευνοούσε το θαλασσινόε μπόριο και τις παραθαλάσσιες επαύλεις με θέα στο απέραντο γαλάζιο.

Στη ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο, από τον 1ο έως τον 4ο αι. μ.Χ., η Σελινούς γνώρισε μια τελευταία περίοδο ακμής. Σ’ αυτή την εποχή ανήκουν διάφορα ευρήματα, επιγραφές, αγάλματα, ανάγλυφα, καθώς και σαρκοφάγοι για τον ενταφιασμό νεκρών, οι οποίες βρίσκονται στη Σελινούντα, αλλά και στην πόλη Πεπάρηθο, και είναι προϊόντα εισαγωγής, ένδειξη της ευμάρειας των κατοίκων.