Κοντά στη Γλώσσα, ένα από τα ωραιότερα χωριά της Σκοπέλου, σε μια περιοχή πνιγμένη στα πεύκα, προβάλλει η ιστορική Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, Μιχαήλ και Γαβριήλ. Ιδρύθηκε πιθανόν το 1672, πάνω στα ερείπια του παλαιοχριστιανικού ναού του 672, σύμφωνα με λίθινη πλάκα εντοιχισμένη πάνω από την είσοδο του περιβόλου της, ενώ αφιερωτήριο έγγραφο αναφέρει ως κτήτορα κάποιον πιστό που ονομαζόταν «Μπεφάνης της Δημακίτζας».
το 1707 το μοναστήρι κατέστη Σταυροπηγιακό. Από τα τέλη του 17ου μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, η μονή πρωταγωνιστούσε στην οικονομική ζωή της Γλώσσας, χάρη στη μεγάλη κτηματική περιουσία της που προερχόταν κυρίως από δωρεές. Στις αρχές του 20ού αιώνα, όμως, ξέσπασαν διενέξεις μεταξύ των κατοίκων της Γλώσσας και της Μονής Ξηροποτάμου στο Άγιο Όρος, της οποίας η Μονή Ταξιαρχών ήταν μετόχι. Έτσι, το 1911, για να λήξουν οι έριδες, πουλήθηκαν όλα τα ακίνητα της μονής στους Γλωσσιώτες ακτήμονες που τα διεκδικούσαν, έναντι του ποσού των 3.168 οθωμανικών λιρών ή 73.000 δραχμών.
Στο έρημο σήμερα μοναστήρι, το προστατευμένο από πεντάπλευρο ψηλό λιθόκτιστο περίβολο, ο επισκέπτης θα εξερευνήσει τους χώρους που φιλοξενούσαν άλλοτε μια πολυπληθή κοινότητα μοναχών, όπως την πτέρυγα με τα κελιά, καθένα από τα οποία είναι εφοδιασμένο με τζάκι, τις αποθήκες, το όμορφο μικρό καθολικό, στο κέντρο της αυλής.
Η Μονή των Ταξιαρχών κτίστηκε όπως φαίνεται στη θέση βασιλικής εκκλησίας (τύπος εκκλησίας) των παλαιοχριστιανικών χρόνων (4ος -7ος αι. μ.Χ.). Ενδείξεις της ύπαρξής της αποτελούν τα κτιριακά κατάλοιπα που ήρθαν στο φως κατά τις εργασίες κατασκευής από στραγγιστικής τάφρου περιμετρικά του καθολικού, καθώς και τα εντοιχισμένα στους τοίχους του καθολικού μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη, όπως και τα τμήματα κορμών κιόνων στην αυλή. Βρέθηκε επίσης τάφος που ανήκει σε βυζαντινό νεκροταφείο, ίχνη του οποίου εντοπίστηκαν κατά τις εργασίες διαμόρφωσης της αυλής.
Η Μονή διαθέτει λιθόκτιστο περίβολο πέντε πλευρών, κύρια είσοδο στα νότια, μικρότερη στα ανατολικά, καθολικό στο κέντρο της αυλής (σταυροειδής με κυλινδρικό τρούλο εσωτερικά και εξωτερικά με τύμπανο- τοξοτή κόγχη στην είσοδο- δάπεδο με μεγάλες λίθινες πλάκες-στέγη από σχιστόπλακες), δυο πτέρυγες με κελιά και λιθόκτιστο οστεοφυλάκιο με τέσσερεις πλευρές. Η λιθόκτιστη βρύση, από την οποία οι μοναχοί προμηθεύονταν το νερό παλιότερα, διατηρείται ακόμη.
Στη δυτική πλευρά υπάρχουν κελία με υπόγειο. Τα κελιά βρίσκονται στο ισόγειο και διαθέτουν όλα τζάκι. Η νότια πλευρά δεν διασώζεται. Ωστόσο στις εργασίες συντήρησης αποκαλύφθηκε κλίβανος, που υπήρχε σε κτίσμα προγενέστερο της πτέρυγας, το νότιο τμήμα της οποίας δεν υπάρχει πλέον, αλλά διατηρείται ένα δυτικό κομμάτι. Τα ευρήματα στο χώρο της Μονής υποδηλώνουν την ύπαρξη παλαιοχριστιανικού, προγενέστερου ναού (βυζαντινό νεκροταφείο).
